ZONDER DONKERTE GEEN LICHT
In een van de meest turbulente momenten van mijn leven ontstonden deze gedichten. Ze schreven zich vanzelf, tussen de regels door, in de steegjes van Athene en Brussel. In de taal waarin ik geboren ben en in de taal waarin ik opgroeide. Twee zijden van één medaille die elk om beurt voorrang kregen, netjes gescheiden van elkaar. Totdat de één de ander bijna verstikte en voor een schizofrene nasmaak zorgde in alles wat ik deed. Het wasop weg naar mijn ontwaken dat ik deze ketens van mij afschudde en besefte dat ik niet hoef te kiezen. Nooit. Dat alles in mij samenkomt en ook zo een uitweg zoekt. Ik voel in het Grieks, ik denk in het Nederlands en terwijl ik dat doe word(t) ‘ik’ een ander. Dit meervoudig ik spreekt hier.
ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΤΑΔΙ ΟΧΙ ΦΩΣ
Μέσα στις πιο ταραγμένες στιγμές της ζωής μου γεννήθηκαν αυτά τα ποιήματα. Γράφτηκαν μόνα τους, μεταξύ γραμμών, στα σοκάκια της Αθήνας και των Βρυξελλών. Στην γλώσσα μέσα στην οποία γεννήθηκα και στην γλώσσα στην οποία μεγάλωσα. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που κάθε μια είχε κατά σειρά προτεραιότητα, καθαρά χωρισμένες μεταξύ τους. Μέχρι που η μία έπνιξε σχεδόν την άλλη προκαλώντας μια σχιζοφρενική επίγευση σε ό,τι έκανα. Συνειδητοποιώντας το, πέταξα αυτές τις αλυσίδες και κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να επιλέξω. Ποτέ. Πως όλα είναι μέσα μου και μαζί ψάχνουν μια διέξοδο. Αισθάνομαι στα Ελληνικά, σκέφτομαι στα Φλαμανδικά και κάνοντάς το, το «εγώ» γίνεται άλλος. Είναι αυτό το πολλαπλό εγώ που μιλάει εδώ.
